| Een nostalgische toer over de Peloponnesos |
| Deel 20 |
 |
Om diverse redenen hebben wij de
oostelijke kanten van de drie 'vingers' van de Peloponnesos nooit
prettig gevonden om voor wat langere tijd te blijven. Ik geef het
toe: het zijn uiteenlopende en voor anderen nogal merkwaardige redenen!
+ Wij willen als we met ons campertje ergens staan, altijd de zon
in de zee zien ondergaan.
+ Bij alle drie de vingers zijn de mogelijkheden om aan de oostkant
aan zee te komen erg beperkt.
+ Er zijn aan de oostkant erg weinig zandstranden.
+ Er zijn weinig goede wegen aan de oostkanten.
+ Aan de oostkanten zijn overal bergruggen: daardoor gaat de zon vroeg
achter de bergen schuil, waardoor de dag voor ons gevoel als het ware
een paar uur korter lijkt te worden. Het wordt er veel eerder donker.
+ Er zijn maar weinig plaatsen die de moeite waard zijn om uitgebreid
te gaan bezoeken. Het is wel prachtig om door het land te rijden,
met de mooie vergezichten over de zee, maar niet om te blijven.
Over het ergens aangenaam verblijven hadden de Grieken misschien wel
dezelfde gedachten als wij. Aan de oostkusten zijn in de Oudheid zeer
weinig steden gesticht. En ook tegenwoordig zoeken de Grieken het
meest de zon en het strand op aan de westkusten!
Vanuit Porto Kagio langs de oostkust naar Gythion loopt de weg steeds
hoog boven de zee. |
 |
 |
 |
 |
| Ergens, zomaar in the middle of nowhere,
staat een borstbeeld van Michail Ioan Nikolarakos (1929 - 2000) burgemeester
van Mani. |
| Een prachtig kerkje met een grafveldje
is niet te missen, want de weg loopt door het kerkhof! |
 |
Het landschap is de hele weg overweldigend
mooi. De zee is steeds dichtbij, maar toch zo oneindig ver weg, Bereikbare
strandjes zijn er alleen maar bij de wat grotere plaatsjes Kotronos
en Skoutari.
Die weg is toch wel een verhaal apart. Je ziet telkens niet zo ver
weg een dorpje liggen en dan denk je dat je er makkelijk naar toe
kan. Makkelijk gaat het wel: het asfalt is goed en de weg ligt bijna
steeds op dezelfde hoogte. Maar … hij kent wel enkele erg grote slingers
om de baaien heen. De wegenbouwers hebben er bij de aanleg nooit aan
gedacht om ergens een brug of tunnel(tje) te bouwen om dalen of bergen
te omzeilen. Zij hebben gewoon op de kaart gekeken en alleen de hoogtelijnen
gevolgd. En nu is het dus een weg met veel, oneindig veel bochten!
Je kunt er hooguit maar vijfentwintig, dertig rijden. Het duurt allemaal
eindeloos … Maar gelukkig heb je de hele weg een grandioos mooi uitzicht
over de zee, maar ook op de zelfs in de zomer besneeuwde toppen van
de Taygetos.
Als je in buurt komt van Gythion, de gezelligste stad langs de kustweg,
verandert het landschap. Geen bergen meer, maar kleine hoogteverschillen.
Gythion ligt eigenlijk aan de rand van een vlakte aan een baai. |
 |
| De omgeving van de stad biedt alle
gelegenheid om van (zand)strand, vlakke zee en zon te genieten. De
stranden van Mavrovouni (de Zwarte Bergen) ten zuiden en Selinitsa
ten oosten van de stad hebben de naam de beste en vooral de veiligste
van de Peloponnesos te zijn. |
| In de stad zelf is er een druk haventje
dat vol ligt met kleine vissersbootjes. De vissers gebruiken die nauwelijks
meer om te vissen: het zijn nu meest pleziervaartuigjes voor het weekend
en voor de toeristen. |
Toen wij er de laatste keer waren (2021)
leefde men in Gythion in grote angst voor bosbranden. Vlak voordat
wij er aankwamen was er een zeer grote brand geweest die pas geblust
kon worden bij de eerste huizen in een noordelijke wijk van de stad.
Wij hebben de gevolgen van die brand gezien: langs de weg waren kilometers
lang de bomen en struiken verkoold.
Toen wij er waren, waren we ook zelf getuigen van een brand op een
heuvel net buiten de campings in het zuiden. De canadairs vlogen de
hele dag af en aan om de brand te blussen en de volgende dag werd
hun werk overgenomen door enkele helikopters. De angst voor brand
was dus wel heel begrijpelijk. |
 |
 |
 |
De gezelligheid in Gytion is, zoals
overal in Griekenland, te vinden langs de havenkant. Op de kade is
het het vrijwel onmogelijk om niet tegen een eetgelegenheid aan te
lopen. Tavernes, snackbars, restaurantjes, barretjes, allemaal met
uitzicht over het water. Gythion is werkelijk beroemd om de kwaliteit
en de diversiteit van het geboden voedsel. Men zegt, en dat zou best
wel eens waar kunnen zijn, dat je op de Peloponnesos nergens beter
kan eten dan aan de kade van Gythion.
Gythion heeft een lange geschiedenis die zeker teruggaat tot ver in
de Oudheid: het was de havenstad van Sparta. Vanzelfsprekend had de
stad toen verschillende tempels en een theater en daarvan zijn de
resten nog in de stad te vinden. Het theater wordt tegenwoordig zelfs
weer gebruikt voor toneel- en muziekevenementen.
De gebouwen die in de Oudheid bij de haven stonden zijn in de loop
der tijden onder de zeespiegel verdwenen. De resten daarvan zijn voor
het strand van Selinitsa bij rustige zee gemakkelijk snorkelend te
bekijken en vormen een grote attractie voor toeristen.
Op het strand daar ligt ook nog een veel bezochte bijzonderheid. In
1983 is de Dimitrios, een vrachtscheepje met smokkelwaar, op de kust
gelopen. De eigenaars van het schip hebben zich nooit gemeld en het
schip gewoon daar achtergelaten.
Dat gebeurde trouwens vroeger met oude schepen veel vaker. Griekse
scheepseigenaars lieten hun overbodige en te oude schepen soms, om
wat voor reden dan ook, ergens zomaar achter. Zo liggen er op afgelegen
plekken nog aardig wat schepen te verroesten. Ik ken er nog een paar:
op bijvoorbeeld Elafonnesos en, wijd en zijd bekend, op een strand
van Zakynthos. |
 |
|
